Vidim tri glavna razloga za široko rasprostranjeno, ali pogrešno verovanje u legendu o milionima Jevreja ubijenih od strane Nemaca tokom Drugog svetskog rata: američki i britanski vojnici pronašli su užasne gomile leševa u zapadnonemačkim logorima koje su osvojili 1945. godine (npr. Dahau i Belzen); više nema velikih zajednica Jevreja u Poljskoj; i istoričari generalno podržavaju tu legendu.
Tokom oba svetska rata, Nemačka je bila prinuđena da se bori protiv tifusa, prenošenog vaškama u konstantnom saobraćaju sa Istokom. Zbog toga svi zapisnici o prijemu u nemačke koncentracione logore govore o procedurama brijanja glave, tuširanja i ostalih postupaka uklanjanja vaši, kao što je tretman zatvorenika pesticidom Ciklon. To je takođe bio glavni razlog visokog procenta smrtnosti u logorima kao i postojanja krematorijuma, onih koji su uopšte i postojali.
Kada je Nemačka upala u haos, naravno, sve takve odbrambene mere su prestale, pa su tifus i ostale bolesti postale veoma raširene po logorima, gde su zatvarani pretežno politički zatvorenici, obični kriminalci, homoseksualci, prigovarači savesti i Jevreji regrutovani za rad. Stoga užasne scene, koje pak nisu imale nikakve veze sa „istrebljenjem“ ili bilo kakvom isplaniranom politikom. Štaviše, zapadnonemački logori i nisu bili navodni „logori za istrebljenje“, koji su svi bili u Poljskoj (npr. Aušvic i Treblinka) i koji su svi evakuisani ili zatvoreni pre nego što su ih zaposeli Sovjeti, koji nisu zatekli takve scene.
„Konačno rešenje“ o kome se govori u nemačkim dokumentima bilo je program evakuacije, raseljavanja i deportacije Jevreja sa krajnjim ciljem njihovog proterivanja iz Evrope. Tokom rata Jevreji raznih nacionalnosti su preseljavani na istok, kao deo tog konačnog rešenja. Legenda tvrdi da je to preseljenje bilo pretežno u svrhe istrebljenja.
Velika većina od miliona navodno istrebljenih bili su istočnoevropski – ne nemački ili zapadnoevropski – Jevreji. Zbog toga je studija preko statistike stanovništva bila gotovo nemoguća, ali činjenica je da više ne postoje velike zajednice Jevreja u Poljskoj. Ipak, Nemci su bili samo jedna od nekoliko strana umešanih u preseljavanje Jevreja. Sovjeti su deportovali gotovo sve Jevreje iz istočne Poljske u unutrašnjost SSSR 1940. godine. Posle rata, pored poljskih i drugih Jevreja koji su nadirali sa istoka u okupiranu Zapadnu Nemačku, cionisti su preselili veliki broj u Palestinu, a SAD i druge države apsorbovale su veliki broj Jevreja, najčešće na način koji je vođenje tačnog računa o brojevima činio nemogućim. Štaviše, poljske granice su drastično promenjene na kraju rata; država je bukvalno pomerena na zapad.
Istoričari generalno podržavaju legendu, ali već postoje presedani skoro neverovatnog slepila učenih ljudi. Na primer, kroz srednji vek, čak su i politički protivnici pape priznavali njegovu lažnu tvrdnju da je u IV veku car Konstantin predao vlast nad Zapadom papi, iako su svi vrlo dobro znali da je više careva nasledilo Konstantina. Jednoglasnost među akademicima je pogotovo sumnjiva kada postoje veliki politički pritisci; u nekim državama revizionisti Holokausta su progonjeni.
Lako je pokazati da legenda o istrebljenju zaslužuje skepticizam. Čak i površni čitalac literature o Holokaustu zna da se tokom rata niko nije ponašao kao da se on događa. Stoga je uobičajeno grditi Vatikan, Crveni krst i saveznike (pogotovo obaveštajne službe) zbog njihovog neznanja i neaktivnosti, i objašnjavati da se Jevreji generalno nisu odupirali deportaciji jer nisu znali šta ih očekuje. Kada se sve ovo sabere, dobija se čudna tvrdnja da su skoro tri godine nemački vozovi, operišući na kontinentalnom nivou kroz gusto naseljene delove Evrope, regularno i sistematski prevozili milone Jevreja u smrt, i niko ništa nije primetio izuzev nekolicine jevrejskih vođa koji su javno govorili o „istrebljenju“.
Kada se bliže razmotri, čak ni ta nekolicina jevrejskih vođa nije delovala kao da se to dešavalo. Obična komunikacija između okupiranih i neutralnih država bila je otvorena, i oni su bili u kontaktu sa Jevrejima koje su Nemci deportovali, koji stoga ne bili u neznanju o „istrebljenju“, da su te tvrdnje bile validne.
Ovo neverovatno neznanje mora se pripisati i vojnom obaveštajnom odeljenju Hansa Ostera, koje je nedavno tačno označeno kao „pravi generalštab Hitlerove opozicije“.
Ono što nam je ponuđeno kao dokaz prikupljeno je na suđenjima, posle rata. Gotovo svi dokazi se svode na usmena svedočenja i „priznanja“. Bez dokaza sa ovih suđenja ne bi postojao nijedan značajan dokaz o „istrebljenju“. Ovde se mora dobro razmisliti. Da li su suđenja bila potrebna da bi se utvrdilo da se dogodila bitka kod Vaterloa? Bombardovanja Hamburga, Drezdena, Hirošime i Nagasakija? Pokolj u Kambodži? Pa ipak, ovaj trogodišnji program, kontinetalnog obima, sa milionima žrtava, zahteva suđenja da bi dokazao svoju realnost. Ja ne tvrdim da su suđenja bila nelegalna ili nepoštena, tvrdim da takva istorijska logika na kojoj legenda počiva ne može biti podržana. Takvi događaji se ne mogu odigrati bez stvaranja obimnih i istovremenih dokaza o svojoj realnosti, kao što se veliki šumski požar ne može dogoditi bez stvaranja dima. Moglo bi se tako verovati i da je Nju Jork izgoreo, ako se mogu pronaći svedoci za to.
Detaljno razmatranje specifičnih dokaza koji su ponuđeni u prilog legende je bilo u fokusu revizionističke literature i ne može ovde biti preduzeto, ali pomenuću jednu stvar. Tvrdnja legende je da nije bilo specifičnih sredstava namenjenih istrebljenju i da su sredstva prvobitno namenjena za druge svrhe korišćena u dvostruke svrhe. Tako su Jevreji navodno ubijani pesticidom Ciklon a njihovi leševi su nestajali u krematorijumima zajedno sa umrlima od „običnih“ uzroka (pepeo ili drugi ostaci miliona žrtava nikada nije pronađen). Zasigurno, svaka promišljena osoba mora biti skeptična.
Tokom oba svetska rata, Nemačka je bila prinuđena da se bori protiv tifusa, prenošenog vaškama u konstantnom saobraćaju sa Istokom. Zbog toga svi zapisnici o prijemu u nemačke koncentracione logore govore o procedurama brijanja glave, tuširanja i ostalih postupaka uklanjanja vaši, kao što je tretman zatvorenika pesticidom Ciklon. To je takođe bio glavni razlog visokog procenta smrtnosti u logorima kao i postojanja krematorijuma, onih koji su uopšte i postojali.
Kada je Nemačka upala u haos, naravno, sve takve odbrambene mere su prestale, pa su tifus i ostale bolesti postale veoma raširene po logorima, gde su zatvarani pretežno politički zatvorenici, obični kriminalci, homoseksualci, prigovarači savesti i Jevreji regrutovani za rad. Stoga užasne scene, koje pak nisu imale nikakve veze sa „istrebljenjem“ ili bilo kakvom isplaniranom politikom. Štaviše, zapadnonemački logori i nisu bili navodni „logori za istrebljenje“, koji su svi bili u Poljskoj (npr. Aušvic i Treblinka) i koji su svi evakuisani ili zatvoreni pre nego što su ih zaposeli Sovjeti, koji nisu zatekli takve scene.
„Konačno rešenje“ o kome se govori u nemačkim dokumentima bilo je program evakuacije, raseljavanja i deportacije Jevreja sa krajnjim ciljem njihovog proterivanja iz Evrope. Tokom rata Jevreji raznih nacionalnosti su preseljavani na istok, kao deo tog konačnog rešenja. Legenda tvrdi da je to preseljenje bilo pretežno u svrhe istrebljenja.
Velika većina od miliona navodno istrebljenih bili su istočnoevropski – ne nemački ili zapadnoevropski – Jevreji. Zbog toga je studija preko statistike stanovništva bila gotovo nemoguća, ali činjenica je da više ne postoje velike zajednice Jevreja u Poljskoj. Ipak, Nemci su bili samo jedna od nekoliko strana umešanih u preseljavanje Jevreja. Sovjeti su deportovali gotovo sve Jevreje iz istočne Poljske u unutrašnjost SSSR 1940. godine. Posle rata, pored poljskih i drugih Jevreja koji su nadirali sa istoka u okupiranu Zapadnu Nemačku, cionisti su preselili veliki broj u Palestinu, a SAD i druge države apsorbovale su veliki broj Jevreja, najčešće na način koji je vođenje tačnog računa o brojevima činio nemogućim. Štaviše, poljske granice su drastično promenjene na kraju rata; država je bukvalno pomerena na zapad.
Istoričari generalno podržavaju legendu, ali već postoje presedani skoro neverovatnog slepila učenih ljudi. Na primer, kroz srednji vek, čak su i politički protivnici pape priznavali njegovu lažnu tvrdnju da je u IV veku car Konstantin predao vlast nad Zapadom papi, iako su svi vrlo dobro znali da je više careva nasledilo Konstantina. Jednoglasnost među akademicima je pogotovo sumnjiva kada postoje veliki politički pritisci; u nekim državama revizionisti Holokausta su progonjeni.
Lako je pokazati da legenda o istrebljenju zaslužuje skepticizam. Čak i površni čitalac literature o Holokaustu zna da se tokom rata niko nije ponašao kao da se on događa. Stoga je uobičajeno grditi Vatikan, Crveni krst i saveznike (pogotovo obaveštajne službe) zbog njihovog neznanja i neaktivnosti, i objašnjavati da se Jevreji generalno nisu odupirali deportaciji jer nisu znali šta ih očekuje. Kada se sve ovo sabere, dobija se čudna tvrdnja da su skoro tri godine nemački vozovi, operišući na kontinentalnom nivou kroz gusto naseljene delove Evrope, regularno i sistematski prevozili milone Jevreja u smrt, i niko ništa nije primetio izuzev nekolicine jevrejskih vođa koji su javno govorili o „istrebljenju“.
Kada se bliže razmotri, čak ni ta nekolicina jevrejskih vođa nije delovala kao da se to dešavalo. Obična komunikacija između okupiranih i neutralnih država bila je otvorena, i oni su bili u kontaktu sa Jevrejima koje su Nemci deportovali, koji stoga ne bili u neznanju o „istrebljenju“, da su te tvrdnje bile validne.
Ovo neverovatno neznanje mora se pripisati i vojnom obaveštajnom odeljenju Hansa Ostera, koje je nedavno tačno označeno kao „pravi generalštab Hitlerove opozicije“.
Ono što nam je ponuđeno kao dokaz prikupljeno je na suđenjima, posle rata. Gotovo svi dokazi se svode na usmena svedočenja i „priznanja“. Bez dokaza sa ovih suđenja ne bi postojao nijedan značajan dokaz o „istrebljenju“. Ovde se mora dobro razmisliti. Da li su suđenja bila potrebna da bi se utvrdilo da se dogodila bitka kod Vaterloa? Bombardovanja Hamburga, Drezdena, Hirošime i Nagasakija? Pokolj u Kambodži? Pa ipak, ovaj trogodišnji program, kontinetalnog obima, sa milionima žrtava, zahteva suđenja da bi dokazao svoju realnost. Ja ne tvrdim da su suđenja bila nelegalna ili nepoštena, tvrdim da takva istorijska logika na kojoj legenda počiva ne može biti podržana. Takvi događaji se ne mogu odigrati bez stvaranja obimnih i istovremenih dokaza o svojoj realnosti, kao što se veliki šumski požar ne može dogoditi bez stvaranja dima. Moglo bi se tako verovati i da je Nju Jork izgoreo, ako se mogu pronaći svedoci za to.
Detaljno razmatranje specifičnih dokaza koji su ponuđeni u prilog legende je bilo u fokusu revizionističke literature i ne može ovde biti preduzeto, ali pomenuću jednu stvar. Tvrdnja legende je da nije bilo specifičnih sredstava namenjenih istrebljenju i da su sredstva prvobitno namenjena za druge svrhe korišćena u dvostruke svrhe. Tako su Jevreji navodno ubijani pesticidom Ciklon a njihovi leševi su nestajali u krematorijumima zajedno sa umrlima od „običnih“ uzroka (pepeo ili drugi ostaci miliona žrtava nikada nije pronađen). Zasigurno, svaka promišljena osoba mora biti skeptična.
No comments:
Post a Comment